دوستی با بعضی آدمها مثل نوشیدن چای کیسه ای است؛ هول هولکی و دم دستی. این دوستی ها برای رفع تکلیف خوبند اما خستگی ات را رفع نمی کنند. این چای خوردن ها دل آدم را باز نمی کند، خاطره نمی شود، فقط از سر اجبار می خوریشان که چای خورده باشی، به بعدش هم فکر نمی کنی. 

دوستی با بعضی آدمها مثل خوردن چای خارجی است؛ پر از رنگ و بو. این دوستی ها جان می دهد برای مهمان بازی، برای جوکهای خنده دار تعریف کردن، برای اس ام اس های صد تا یه غاز، برای خاطره های دم دستی... اولش هم حس خوبی به تو می دهند. این چای زود دم خارجی را می ریزی در فنجان بزرگ، می نشینی با شکلات فندقی می خوری و فکر می کنی خوشبحال ترین آدم روی زمینی... فقط نمی دانی چرا باقی چای که مانده در فنجان بعد از یکی دو ساعت می شود رنگ قیر، می شود یک مایع سیاه بد بو که چنان به دیوارهء فنجان رنگ می دهد که انگار در آن مرکب چین ریخته بودی نه چای! 

اما دوستی با بعضی دیگر آدمها مثل نوشیدن چای سر گل لاهیجان است؛ باید نرم دم بکشد، باید انتظارش را بکشی، باید برای عطر و رنگش منتظر بمانی، باید صبر کنی...، آرام باشی و مقدماتش را فراهم کنی. باید آن را بریزی در یک استکان کوچک کمر باریک، خوب نگاهش کنی، عطر ملایمش را احساس کنی و آهسته جرعه جرعه بنوشی اش و زندگی کنی.......

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: