من  هستم و تنهایی ، تنهایی هست و یک دفتر خالی.

 

 

دفتری پر از برگهای سفید ، دلی پر از غم و نا امید.

 

 

 

دلی پر از حرفهای ناگفته ، تا سحر چند ساعتی مانده.

 

 

 

نور مهتاب بر روی دفتر خالی ، قلبم سرشار از غم و دلتنگی.

 

 

 

چند لحظه می اندیشم که چه بنویسم ، حرفی ندارم برای گفتن پس از یک عشق خیالی مینویسم.

 

 

 

تازه از تنهایی رها شده ام ، با قلم و کاغذ رفیق شده ام.

 

 

 

شاید آنها بتوانند مرا از تنهایی رها کنند ، حرف دلم را بخوانند و آرامم کنند.

 

 

 

تا چشم بر روی هم گذاشتم سحر آمد ، نگاهی به دفتر کردم و جانم به لب آمد.

 

 

 

دفترم پر شده بود ، دلم از درد ها خالی شده بود ، قلمم دیگر جوهری نداشت ، قلبم دیگر دردی نداشت

 

 

 

از آن لحظه به تنهایی عادت کردم ، با دفترم رفاقت کردم ، هر زمان که دلم پر از درد بود ، با دلم ، درد دل کردم .

 

 

 

ای دل هیچگاه نا امید نباش ، در لب پرتگاه نا امیدی نیز به پرواز امید داشته باش.

 

 

ای دل هیچگاه خسته نباش ، مثل یک گل بهار ،همیشه شاد باش .

و اینک شاعری پرآوازه ام ، از غم رها شده ام ، و عاشقی شیدایی ام.

هر شب برای او مینویسم و سحر که فرا میرسد اینبار با دلی عاشقتر برایش عاشقانه هایم را میخوانم.

نظرات شما عزیزان: